Sinds 1 juli 2008 moeten alle paarden in België ook gechipt zijn.
Kort samengevat betekent dit het volgende:
1. je hebt een paard of pony zonder paspoort: veearts schetst dier, aanvraag paspoort (equipass), plaatsen chip, betaling confederatie voor identificatie
2. je hebt een paard of pony met stamboekpaspoort: chip plaatsen door veearts, betaling confederatie
3. een veulen; aangifte veulen aan stamboek, aanvraag chippen, veearts komt om te chippen en te schetsen, betaling confederatie, stamboekpaspoort
Voor de shetlanders gebeurt alles via het stamboek wat het een stuk makkelijker maakt.
Handig als je voor elke pony een mapje maakt en dan hou je paspoort, dekbewijzen en de nodige chipdocumenten per pony bij.
----------------------------------------------------------------------------------
Hier wat wettelijke achtergrond omtrent het chippen in België/
Eigendomsrecht en verplichte identificatie 1. De verplichte identificatie van alle paardachtigen in België biedt een waterdicht systeem wat betreft het in de centrale gegevensbank encoderen van de gegevens die worden doorgegeven door de aanvrager tot identificatie wat betreft:
a. de coördinaten van de aangemelde eigenaar van het paard
b. de coördinaten van de aangemelde sanitair verantwoordelijke
c. de identiteit van het paard, dewelke gecontroleerd wordt door een erkende identificeerder en waarbij het paard gelinkt wordt met een in de hals ingebrachte microchip.
Dankzij dit systeem zijn de paarden aan de hand van de microchip steeds traceerbaar en gelinkt met de aangemelde gegevens van eigenaar en sanitair verantwoordelijke. De microchip sluit uit dat eenzelfde paard een tweede maal in de gegevensbank geïdentificeerd kan worden.
Het uitgangspunt van de reglementering is voedselveiligheid. Paarden dewelke ingevolge een beslissing van de eigenaar, dan wel ingevolge een medische behandeling uitgesloten worden voor de voedselketen, zullen niet geslacht kunnen worden.
Dankzij dit systeem zijn gestolen paarden beter opspoorbaar. Het systeem biedt ook waarborgen tegen fraude, gezien o.a. ook de leeftijd van het paard geëncodeerd wordt. Groot voordeel is dat de paarden niet dubbel geïdentificeerd kunnen worden, zodat de stamboekpaarden hun stamboekidentiteit houden.
Bij gebreke aan centrale gegevensbanken in de andere lidstaten is het vooralsnog niet mogelijk uit te sluiten dat voor ingevoerde paarden een nieuw paspoort wordt aangemaakt. Indien die paarden reeds gechipt waren zullen ze wel opspoorbaar zijn in de centrale gegevensbank. Tegen eind 2009 zouden ingevolge Verordening (EG) Nr. 504/2008 betreffende de identificatie van paardachtigen de lidstaten de identificatiegegevens op een website beschikbaar moeten stellen.
Indien er een besmettelijke ziekte bij paarden zou uitbreken zal men in België dankzij de centrale gegevensbank efficient kunnen handelen, gezien men beschikt over de gegevens van de eigenaars en de sanitair verantwoordelijke.
2. De eigendom van een paard
a. Principe.
Eigendom is een burgerrechtelijk begrip. De encodering in de centrale gegevensbank zal hierover enkel een indicatie geven. In de centrale gegevensbank vindt men de gegevens terug van de eigenaar die zich als dusdanig heeft aangemeld. Indien hierover betwisting zou rijzen is dit een patrimoniaal geschil. Enkel de rechtbanken zijn bevoegd om daarin een beslissing te nemen. De beheerder van de centrale gegevensbank kan in het kader van dergelijke betwistingen informatie verschaffen maar kan verder niet tussenkomen.
b. Wat is eigendom?
Eigendom is het recht om op de meest volstrekte wijze van een zaak het genot te hebben en daarover te beschikken (Art. 544 Burgerlijk Wetboek).
Eigendom is het recht van een rechtssubject om over een zaak (bv. een paard) naar eigen goeddunken te kunnen beschikken.
Het eigendomsrecht kan wel beperkt worden door de wet (bv. de wet op het dierenwelzijn die het beschikkingsrecht van de eigenaar beperkt) of door de rechten van anderen. De eigenaar zal zijn eigendomsrecht ook niet mogen \"misbruiken\".
Een eigenaar is meestal maar niet noodzakelijk ook de bezitter van de zaak. Als de zaak namelijk is gestolen of op andere wijze uit het bezit van de eigenaar is ontvallen blijft het eigendomsrecht overeind.
De rechthebbende van de eigendom van een zaak wordt eigenaar genoemd.
c. Hoe wordt men eigenaar van een paard?
Practisch gezien wordt men eigenaar van een paard doordat het eigendomsrecht wordt overgedragen door het te kopen, door het geschonken te krijgen, door inbreng in een vennootschap, ingevolge een huwelijkscontract of door erfenis.
Een andere mogelijkheid om eigenaar te worden van een paard is door natrekking: de jongen van de dieren, behoren de eigenaar toe door recht van natrekking (art. 547 BW). Behoudens andersluidende overeenkomst is de eigenaar van de merrie eigenaar van het veulen dat die merrie voortbrengt.
d. Een paard is een roerend goed.
Het is immers verplaatsbaar (art. 528 BW).
Belangrijk daarbij is dat voor roerende goederen bezit geldt als titel.
Bezit is het houden of het genieten van een zaak die wij in onze macht hebben of van een recht dat wij uitoefenen, hetzij in persoon, hetzij door een ander die in onze naam de zaak in zijn macht heeft of het recht uitoefent (art. 2228 BW).
Bezit is het houden van een goed voor zichzelf. Een bezitter heeft de feitelijke macht over een goed en gedraagt zich alsof hij de eigenaar van dat goed is.
Bezit onderscheidt zich van houderschap. Een bezitter houdt een goed voor zichzelf, terwijl een houder een goed voor een ander houdt. Onverminderd de feitelijke beschikking die een houder heeft over een goed weet die houder dat hij niet de bezitter of eigenaar is.
Meestal is de eigenaar ook de bezitter, maar dat hoeft juridisch niet noodzakelijk het geval te zijn. Als iemand namelijk een paard steelt dan is de bestolene nog wel de eigenaar maar niet langer de bezitter (en dus \"eigenaar-niet-bezitter\"). De dief is nu \"bezitter-niet-eigenaar\" van het paard (en dus geen houder). Een dief houdt namelijk het gestolen goed voor zichzelf en kwalificeert zich daarmee als bezitter.
In het dagelijks verkeer is het meestal niet mogelijk om vast te stellen of iemand bezitter of houder is. Als iemand met een paard op stap gaat dan kan men eigenlijk niet weten of dat paard hem toebehoort (eigenaar-bezitter) of dat hij het van iemand heeft geleend (houder). Toch is het wel belangrijk om dat te weten, want alleen een beschikkingsbevoegde houder mag een goed overdragen (bijvoorbeeld verkopen).
Om toch wat houvast te bieden stelt de wet dat voor roerende goederen bezit geldt als titel. De bezitter wordt behoudens tegenbewijs verondersteld ook de eigenaar te zijn.
Men verkrijgt bezit door inbezitneming (bijvoorbeeld vinden of stelen), door overdracht (zoals bij koop) of door opvolging onder algemene titel (bijv. erven).
Een belangrijke voorwaarde voor overdracht is dat de overdrager bevoegd is om dat te doen. Een overdracht door een onbevoegde (bijv. een houder of een bezitter-niet-eigenaar (zoals een dief)) is in principe niet rechtsgeldig. In deze situatie is sprake van heling. Echter om een koper die te goeder trouw is te beschermen tegen deze situatie zijn er de zogenaamde \"derden-beschermende artikelen\" die er voor zorgen dat onder sommige omstandigheden een overdracht door een onbevoegde toch rechtsgeldig is.
e. Bewijs
In de paardensector was het eerder ongebruikelijk om schriftelijke overeenkomsten op te stellen.
Dit resulteert in zeer veel betwistingen over het eigendomsrecht van paarden.
Het mutatiedocument dat verplicht dient te worden gebruikt, onder andere bij elke wijziging van eigenaar en ondertekend moet worden door de oude en de nieuwe eigenaar zal hier in de toekomst veel problemen oplossen.
Eens men beschikt over een mutatiedocument ondertekend door koper en verkoper of schenker en begiftigde zal althans daarover nog weinig getwist kunnen worden.